Deze rubriek geeft een overzicht van relevante tentoonstellingen in Zwitserland en omliggende regio's. Ieder onderdeel is gelinkt aan het desbetreffende museum.
Dankzij zijn aanpassingsvermogen is de rode vos een van de meest succesvolle roofdieren op aarde. De tentoonstelling geeft een inzicht in de biologie en de levenswijze van de wijdverspreide vos.
Een tweede deel toont de eerste onderzoeksresultaten van het in 2016 gestarte vossenproject in het Zwitserse nationale park.
De vraag is wat er in de toekomst voor de rode vos zal veranderen met de terugkeer van de wolf.
In de tentoonstelling (Odem) combineert Irene Bisang (1981) de collectie van het museum, historische voorwerpen, et haar ideeënwereld als kunstenares.
De presentatie toont een dicht netwerk van associatieve verbindingslijnen en de kunstenares verweeft op speelse wijze werken uit de collectie met haar oeuvre.
Aan de hand van de historische collectie spiegelt zij de blik van het verleden in het heden, waardoor een kosmos van beelden ontstaat van gisteren tot vandaag.
Een bonte verzameling figuren ontmoet christelijke symbolen, fantasiewezens bevolken stillevens, picturale uitvindingen van zijn, worden en vergaan ontmoeten humoristische ensceneringen.
De tentoonstelling ((Bergliebe. 100 Jahre SAC Baselland) neemt de bezoekers mee op tochten door het hooggebergte, laat luisteren naar huttenverhalen en laat de gevoelens aan de top beleven.
De bolderwand in de tentoonstellingsruimte geeft de gelegenheid de berg zelf te beklimmen. De belangrijkste klimvaardigheden en het leggen van knopen komen aan de orde, alpinistenknopen van een de acht tot de mastworp.
Honderd jaar Schweizerische Alpien-Club (SAC) Baselland is een verhaal vol passie, risico en liefde voor de bergen. Deze afdeling Baselland heeft 2500 leden.
Het expressionisme was meer dan een kunststroming rond 1900. het was een levenshouding, een protest tegen de bourgeoisie van die tijd. Expressionistische kunstenaars hebben het modernisme ingrijpend veranderd.
Ook in Zwitserland ontwikkelde zich voor de Eerste Wereldoorlog een radicaal nieuwe beeldtaal, parallel aan trends in heel Europa.
In plaats van op de werkelijkheid georiënteerde schilderkunst namen nu sterk subjectieve vormen van vormgeving de overhand. Kleuren en vormen explodeerden als het ware en verpulverden alle vertrouwde stijlen en hun regels.
Deze tendensen vonden verschillende uitdrukkingsvormen op verschillende plaatsen in het land. Zij verenigden zich in kortstondige kunstenaarscollectieven zoals “Der Moderne Bund” in Luzern in 1911 en de Bazelse groep “Rot-Blau” in de jaren 1920.
De tentoonstelling (Expressionismus Schweiz) toont de verschillende kunstenaars en de grote invloed van hun werk.
De kunst van het glas-in-lood: zijn gevarieerde motieven en de kracht van zijn lichtstralen hebben de mensen eeuwenlang gefascineerd.
Het Zwitsers Nationaal Museum bezit een van de rijkste collecties gebrandschilderd glas ter wereld. De tentoonstelling in de grote zaal (Kleuren in het licht: glas-in-lood van de 13e tot de 20e eeuw) belicht de vele facetten van de Zwitserse glas-in-loodkunst vanaf de oorsprong in de Middeleeuwen via de Renaissance tot heden.
Foto’s en oude gereedschappen uit de Halter-werkplaats in Bern geven een inzicht in de minutieuze techniek die vereist is voor deze kunstvorm, die al 800 jaar vrijwel onveranderd is gebleven.
500 jaar geleden creëerde Hans Holbein de Jongere (1497-1543) de Dode Christus in het Graf, dat sinds de oprichting in 1662 deel uitmaakt van de Öffentliche Kunstsammlung Basel, tegenwoordig het Kunstmuseum.
300 jaar later, in 1821, werd de Russische schrijver Fjodor Michailovitsj Dostojevski (1882-1881) geboren.
Het schilderij van Holbein maakt een gedenkwaardige opwachting in zijn roman De Idioot, die teruggaat op een bezoek van de schrijver aan het Kunstmuseum Basel.
Ter gelegenheid van deze dubbele verjaardag organiseert het museum een presentatie rond de Toten Christus im Grab.
Daarin zullen voor het eerst nieuwe wetenschappelijke bevindingen over het schilderij openbaar worden gemaakt. Historische foto’s en teksten, alsmede citaten uit Dostojevski’s roman De Idioot vullen de kleine tentoonstelling aan.
De tentoonstelling (Schweizer Medienkunst) presenteert werken van de winnaars van de Pax Art Awards 2020. De drie kunstenaars worden elk gepresenteerd in solotentoonstellingen die parallel kunnen worden bekeken.
Van fictieve werelden gecreëerd in de digitale ruimte, tot reflecties over identiteit en zelfexpressie in sociale media, tot speelse maar kritische engagementen met digitale datasets.
Vanuit verschillende invalshoeken stellen zij actuele vragen over maatschappij en technologie en onderzoeken zij mogelijke verbanden en ontwikkelingen.
Bijna dertig jaar lang heeft Audrey Hepburn (1929-1993) zich verborgen gehouden voor de buitenwereld, beschermd tegen paparazzi en publiciteit in haar prachtige huis in Tolochenaz (kanton Vaud).
Dit huis, gekocht in 1965, was haar oase van rust en de naam “La Paisible” was dan ook niet meer dan logisch. Binnen deze muren bracht zij haar kinderen groot, ontwierp een prachtige tuin en ontving haar vele vrienden.
De expositie (.) toont het Zwitserse leven van deze actrice, haar liefde voor bloemen (vooral voor rozen), haar onderdompeling in het plaatselijke leven en haar filantropische betrokkenheid bij UNICEF.
De tentoonstelling richt zich expliciet op vrouwen en hun (historische) plaats in de maatschappij. De expositie gaat in op de lange weg van het vrouwenkiesrecht in Zwitserland (1971) en het kanton Obwalden in het bijzonder.
De Gwunderchammer (Wonderkamer) toont vijf verschillende vrouwen uit Obwalden, Gweerigi Fraiwä (onafhankelijke vrouwen): een brievenschrijfster, de eerste vrouwelijke arts, een beroemde dichteres, een wetenschapper en een pionier van de sociale zekerheid.
Er zijn ook kunstwerken van Nicole Buchmann (1987) te zien. Haar fotoserie “Spinnereien” illustreert de lange weg naar het vrouwenkiesrecht in Obwalden: de vooruitgang en de tegenslagen.
Op verschillende paarse panelen is de geschiedschrijving van gemarginaliseerde vrouwen (Unerhörte Weiblichkeit) te zien en te horen.
Tussen 26 juni en 12 september 2021 zal de keramische sculptuur HEAD van Not Vital (1948) te zien zijn in het Kirchner Park in Davos.
Het beeld, gemaakt in 2016, behoort tot een groep werken die de kunstenaar wijdt aan portretten.
De kunstwerken hebben geen duidelijke gelaatstrekken en worden gekenmerkt door een hoge mate van abstractie. Dit minimaliseert individuele identificerende kenmerken en reduceert ze tot universeel geldige, tijdloze vormen.
De beeldtaal wordt gekenmerkt door poëtische humor, sublieme symboliek en surrealistische, individuele mythologie.
Door de gepolijste en glanzende oppervlakken wordt de omgeving gereflecteerd en getransformeerd in het kunstwerk. Daardoor worden de toeschouwers een deel van de sculptuur.
Dit spel met reflecties doet denken aan Not Vital’s chroomstalen portret van Ernst Ludwig Kirchner, dat sinds 2019 in het museum te zien is.