St. Peterseiland, Bern, Twann en Erlach

22 oktober 2024

Tot 1868 was het eiland St. Peter (St. Petersinsel/l’île Saint-Pierre) een echt eiland, en zelfs het grootste van Zwitserland, voordat het niveau van het meer van Biel (Bielersee/lac de Bienne) tijdens de eerste correctie van de waterwegen van de Jura tussen 1868 en 1875 met ruim twee meter werd verlaagd.

St. Petersinsel en de Jura Correction 1868. Afbeelding: Klosterinsel St. Peter 

St. Peterseiland

Zo ontstond de passage (4,5 km) tussen de stad Erlach en het eiland en het huidige beschermde natuurgebied. Reeds bewoond vanaf de 11e eeuw v.Chr., waren er tot de 3e eeuw v. Chr. drie paalbouwdorpen aan de zuid-, oost- en noordkant van het eiland gebouwd.

Later werd het eiland een religieuze plaats met tempels voor de Romeinen (2-3e eeuw) en vervolgens een begraafplaats voor Merovingische families. De eerste kerk is  gebouwd in deze periode (7-8e eeuw).

Aan het begin van de 11e eeuw is het eiland overgenomen door de orde van Cluny. Na een nooit afgebouwde en voortijdig ingestorte Romaanse basiliek, zijn de  kloostergebouwen rond 1120 gebouwd.

Het klooster was opgedragen aan de apostelen Petrus en Paulus en geeft zijn naam aan het eiland Sint Peter. Na de reformatie is het klooster en grond in 1530 aan Bern overgedragen.

De kloosterkerk is toen afgebroken en het complex werd gebruikt als hospitaal door de stad Bern, die nog steeds eigenaar is van het complex (het huidige hotel-restaurant). De gemeenten Erlach en Twann beheren echter de andere delen van het eiland.

Pas in 1765, na de ballingschap van Jean-Jacques Rousseau op het eiland, kreeg het eiland Europese betekenis. Het eiland werd een populaire bestemming voor keizers, koningen, aristocraten, staatslieden, kunstenaars en schrijvers.

Onder anderen Goethe, Cook, keizerin Josephine Bonaparte en koningen van Pruisen (formeel tot 1857 Prins van Neuchâtel), Zweden en Beieren bezochten het eiland.

Tegenwoordig is het eiland een beschermd natuurgebied, een openluchtmuseum, landbouwgebied, en monument met haar voormalige klooster  en archeologische vondsten vanaf de prehistorie.

(Bron: D. Gutscher, A. Moser, L’ île Saint-Pierre, Bern, 2010)